“Tih i nenametljiv, neumešan u dnevne stvari, bez ikakve sujete, oličavao je najredje i najbolje ljudske vrednosti. Prolazio je gradom koga je preselio u vrhunsku poeziju i za koga je učinio najviše što može jedan pesnik, pretvarajući ga u pesnički toponim prvoga reda, u isti mah neponovljivo univerzalan i čudesno konkretan”, kazao je Božović.

U ime Udruženja književnika Srbije od pesnika Tadića oprostio se prof. dr Jovan Delić rečima da je on na sveprisutno zlo odgovarao pisanjem poezije “iscedjene iz mraka kraja veka i naše novije istorije i patnje, iz svakodnevnih strahova”.

U ime bratstva Tadića, od pesnika se, jednostavnim i dirljivim rečima, oprostio Radosav Tadić.

Novica Tadić je rodjen u selu Smriječnu kod Plužina u Crnoj Gori. Gimnaziju je završio u Nikšiću, a potom upisuje Filozofski fakultet u Beogradu, gde je apsolvirao na grupi za filozofiju.

Objavio je više knjiga poezije: Prisustva (1974), Smrt u stolici (1975), Ždrelo (1981), Ognjena kokoš (1982), Pogani jezik (1984), Ruglo (1987), Pesme (1988, 1989), O bratu, sestri i oblaku (1989), Ulica (1990), Noćna svita (1990), Kobac (1990), Kraj godine (1993), Napast (1994), Potukač (1994), Ulica i potukač (1999), Nepotrebni saputnici (1999), Okrilje (2001), Tamne stvari (2003), Neznan (2006), Lutajući oganj (2007).

Za svoju poeziju dobio je mnogobrojne nagrade: “Ljubiša Jocić”, “Milan Rakić”, “Stanislav Vinaver”, Zmajevu nagradu Matice srpske, Disovu nagradu, zatim nagrade “Branko Ćopić” i “Djura Jakšić”. Za zbirku pesama “Neznan”, koja je proglašena za najbolju knjigu u 2006. godini, dobio je prestižnu književnu nagradu “Meša Selimović”.

Pesme su mu prevodjene na engleski i francuski, a zastupljen je u mnogim antologijama srpske i svetske poezije.

Bio je urednik “Književne reči” (10 godina), “Vidika”, glavni i odgovorni urednik u Izdavačkom preduzeću “Rad”, kao i glavni urednik “Književne kritike”.

(Tanjug)